Αλληλεπίδραση μεταξύ Μικροσπορίων Νοσέμας και Neonicotinoid σε Μέλισσες

C. Alaux, JL Brunet, C. Dussaubat, F. Mondet, S. Tchamitchan, M. Cousin, J. Brillard, A. Baldy, LP Belzunces, Y. Le Conte
INRA UMR 406 Abeilles et Environnement, Εργαστήριο Βιολογίας και Προστασίας Μελισσών, Avignon, Γαλλία

Τεράστιες απώλειες μελισσών έχουν ανακοινωθεί παγκοσμίως, αλλά οι συγκεκριμένες αιτίες δεν είναι ακόμη γνωστές. Χωριστοί παράγοντες, όπως η επίδραση των εντομοκτόνων, μια ασθένεια ή ένα παράσιτο δεν εξηγούν την παγκόσμια πτώση και έτσι φτάνουμε στην υπόθεση ενός πολυπαραγοντικού συνδρόμου (van Engelsdorp et al., 2009 PLos One 4:e6481). Συνεπώς, μελετήσαμε τις ενιαίες επιδράσεις ενός λοιμώδη οργανισμού (Nosema sp.) και του εντομοκτόνου imadicloprid στην υγεία των μελισσών. Αποδείξαμε, για πρώτη φόρα, ότι η συνεργιστική επίδραση των δύο παραγόντων, σε συμπυκνώσεις που υπάρχουν στη φύση, εξασθένησε τις μέλισσες σημαντικά. Ο συνδυασμός μεταξύ Νοζέμα -παθογόνου του οποίου η σημασία αυξάνεται σήμερα- και imidacloprid, προκάλεσε σημαντικά υψηλότερο ρυθμό ατομικής θνησιμότητας και ενεργητικό στρες σε μικρό χρονικό διάστημα, σε σύγκριση με τους δυο παράγοντες, αν δρούσαν μόνοι τους και ξέχωρα. Έπειτα, προσδιορίσαμε την κατάσταση ανοσίας των μελισσών. Η έκθεση σε έναν από τους δυο παράγοντες δεν έδειξε επίδραση στην ατομική ανοσία (αριθμός αιμοκυττάρων και δραστικότητα φαινολοξειδάσης). Η δραστικότητα, όμως, της οξειδάσης της γλυκόζης -μια ένδειξη ανοσίας σε επίπεδο αποικίας- μειώθηκε σημαντικά μετά την έκθεση σε συνδυασμό των δυο παραγόντων, επισημαίνοντας τις συνεργιστικές επιδράσεις. Η δραστικότητα της οξειδάσης της γλυκόζης ευνοεί την έκκριση αντισηπτικών ουσιών από τη μέλισσα στο μέλι και στην τροφή του γόνου.

Συνεπώς, όταν μειώνεται η δραστικότητα της οξειδάσης της γλυκόζης, η κυψέλη είναι πιο ευάλωτη σε παθογόνα. Επομένως, δίνουμε μια απόδειξη για τις συλλογικές επιδράσεις διαφορετικών παραγόντων στην υγεία της μέλισσας, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Εστιάζοντας στις επιδράσεις μόνο των παρασιτοκτόνων ή μόνο των παρασίτων, η προηγουμένη καθιερωμένη συνεργιστική δράση αγνοείται, παρ’ όλες τις ξεκάθαρες αποδείξεις από την ολοκληρωμένη διαχείριση παρασίτων ότι, εντομογενείς μύκητες δρουν συνεργιστικά με υποθανατηφόρες δόσεις παρασιτοκτόνων για να σκοτώσουν παράσιτα εντόμων. (Alaux et.al., 2009, Environ.Microb. Doi:10.1111/j.1462 -2920.2009.02123.x).

Σχόλιο από εμάς.
Πέρα από τα όποια αποτελέσματα της συγκεκριμένης εργασίας, αυτό που φανερώνεται, όλο και περισσότερο, είναι ότι το ερευνητικό μέλλον οδηγείται στο μονόδρομο της συλλογικότητας (από άποψη ερευνητικού δυναμικού) και της συνέργειας παραγόντων (όχι απαραίτητα φυσικών) που αποτελούν πλέον το «νέο περιβάλλον» δράσης, όχι μόνο της μέλισσας, αλλά και του ανθρώπου στον σύγχρονο πολιτισμό.

Σχολιάστε το άρθρο

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.